Onze narcistische samenleving.

Vandaag moest ik voor het eerst sinds een lange tijd weer een keertje naar school. De woensdag is standaard voor de Minor (een deel andere opleiding die je moet volgen).

Ik volg de minor Toegepaste Psychologie om zo wat meer bewijslast te krijgen voor in mijn portfolio. Met name over gesprekstechnieken en wat interessante kennis onderdelen. Zo hebben we een onderdeel Motivatie gehad en ben ik nu bezig met Conflicthantering en Persoonlijkheid.

Toevallig met het onderdeel persoonlijkheid hadden we het over de verhuftering van onze samenleving. Mijn leraar vertelde over dat dit alle lange tijd door psychologen en sociologen gezien wordt maar dan onder een andere naam. Namelijk de individualisering van onze samenleving.

Hij noemde ook de term narcisme. Dat is een term dat mensen omschrijft die heel erg vol zijn van zichzelf. Bijvoorbeeld mensen die zichzelf hoogbegaafd noemen terwijl daar geen bewijs van is. Ze vertellen over eigenschappen en prestaties die ze niet behaald hebben of niet kunnen bewijzen.

Een ander kenmerk van een narcist is dat hij geen of weinig empathisch vermogen heeft. Hij kan zich dus niet inleven in anderen. Ook hebben zij last van buitensporige bewondering over eigen kwaliteiten. Ook zoeken zij mensen op die belangrijk zijn voor hen, die hun hoger op kunnen helpen, alle anderen zijn pleps of minderwaardig.

Een laatste kenmerk is dat zij vaak jaloers zijn op anderen of denkt dat anderen jaloers zijn op hem.

Enkele geleerden vinden dat onze samenleving narcistisch wordt. We zijn alleen met ons zelf bezig. Als we niet het hoogste niveau van opleiding halen dan doen we er niet toe. Als iemand anders een mooie auto heeft dan vinden wij dat wij die ook verdienen. Er blijft altijd een verlangen naar meer en beter, terwijl we al zoveel hebben.

Er heerst tegenwoordig meer schaamte dan schuld-besef. In plaats van dat iemand zich schuldig voelt voor wat hij iemand aan gedaan heeft, heerst er een schaamte gevoel dat iemand hen aangesproken heeft op gedrag.

Ik merkte vanochtend zelf in de trein hoe egocentrisch we bezig zijn in ons landje. Mensen zitten in drukke coupé's met hun tas naast zich op een stoel. Als je vervolgens vraagt of je daar mag gaan zitten krijg je een vuile blik toegeworden, een diepe zucht en dan kun je zitten. Waarom vraag ik me dan af. Zien zij niet dat het druk is? Snappen ze niet dat iedereen graag wil zitten?

Hetzelfde geldt natuurlijk voor het bellen in de trein. Rotzooi gooien op straat maar ook dingen als door rood rijden. Bij het door rood rijden, en ander hufterig gedrag in het verkeer, denken mensen niet na wat hun gedrag kan veroorzaken bij andere mensen.

We moeten ons echt wat empathischer gaan opstellen naar elkaar. Leef je in hoe een ander zich er bij voelt.

Dit mooie spreekwoord slaat de spijker op de kop:

"Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet"

Hoe kijken jullie aan tegen deze ontwikkelingen in ons landje?